Therapy? Benim için temiz ama güçlü soundu ile basit rifflerle yapılmış yaratıcı hatta enstrüman çalma bakımından oldukça fazla şey kaptığım özel bir gruptur. Tam yılı hatırlamıyorum ama 1997 geldiklerinde de bostancı gösteri merkezinde izlemiştim. Resmen tadı damağımda kalmıştı. Bu senede geldiklerini duyduğumda direk maddi durumum pek elverişli olmamasına rağmen gittim bilet aldım.
Saat 20:00 ordaydım ama pek kalabalık yoktu. Ne yazık ki soğukta bayağı bir bekledik. İçeri girdiğimde ön grup kukla soundcheck yapıyordu. Daha önce duyduğum bir grup değildi. Soundcheckte çaldığı şarkıları çok beğenmedim. Sonra biraz daha bekledikten sonra kukla sahne aldı. İçerisi daha bir dolu idi artık. İlk 2 şarkı soundcheckteki ile aynı olduğu için ben biraz sıkıldım. 6 parça çaldılar ama diğer 4 şarkı oldukça sıkı idi. New School Hardcore esprilerini Türkçe sözler ile güzel harmanlayan şarkılardı ve ben ciddi gaza geldim Therapy?den önce. Bir de albümleri çıkıyormuş Kuklanın. Başarılı olacağına inanıyorum ben.
Sonra Therapy?i beklerken, konsere giden arkadaşlar da bana hak verecektir çok sağlam 2 as adamı var Therapy?nin... Adamlar konser başlamadan mikrofondaki asılı penalardan, gitar akortlarına, yerdeki şarkı listesinden tut, davulun tüm aksamına ayarlarına kadar herşeyi 4-4lük ayarladılar. Bizim gibi her şeyi kendi ayarlayan gariban Türk amatör muzisyenleri olarak adamları kıskandım. Ama Therapy bu, kendi ayarlayacak hali yok ya...
Sonra beklenen an geldi. Enteresan bir intro ile yavaş yavaş Therapy? sahne aldı. İlk olarak benim de en sevdiğim parçalardan biri olan Turn ile başladılar. (Bu şarkının sonlarına doğru "Tanrının karşısına apar topar çıkmak" diye bir cümlenin geçtiği bir kısım vardır... süper ötesi) Daha sonra genelde Troublegum albümü ağırlıklı olarak çaldılar. Ben kendi adıma en çok Die Laughing ile Church Of Noise da koptum. Happy People Have No Storiesde de seyirciler olarak koptuk. Diane meraklılarına hemen söyleyeyim, çaldılar ama bildiğiniz normal yavaş halini değil direk cayır cayır gitarlar ile çaldılar. Bu arada ilk konserlerinde 4 kişi iken yine 3 kişi kalmışlar. Ama adamlar bir orkestraya bedel.
Ufak bir kaç gözlemim var. Bassçı ve gitaristin arkada 4 gitarı vardı. Anladığım kadarı ile 2 gitar yedek biri main diğeri ise "Church Of Noise" gibi şarkılar için drop d (üst tel re) akortlu idi.
2 Enteresan olay oldu. Biri Andy amcanın George Bush hakkında güzel düşüncelerini bizimle paylaşması ve 4e kadar saydırıp yürekten ona katıldığımızı ispatlamamız idi. Diğeri ise bize enteresan sonlu bir İrlanda halk şarkısı söylemesi idi. Ayrıca kendisi İrlanda'lı olduğunu ve onun da ingilizcesinin kotu olduğunu söyledi. Bir arada bassçı askıdan tutup güzelim bası kafasının üstünde bir güzel döndürdü. Benim içim gitti tabi... Neyse ki bir kaza olmadı. Bir iki salak arkadaşın sahneye güzelim tekel biralarını atması hariç tabi ki... Allahtan onlar da karavana gitti...
Şöyle birkaç etkilendiğim nokta var. Sound oldukça yüksek olmasına rağmen ve ben sahneye yakın olmama rağmen hiç rahatsız olmadım ve her notayı inanın iliklerime kadar hissettim. Hatta "Die Laughing"de keyiften ağlıyordum nerdeyse. Enerjilerini direk bize yansıttılar ve depoyu doldurdum ben kendi adıma inanın... Therapy? yaşayan bir efsane imiş gerçekten.
Sonra bir bis yapıp Knife çalıp konseri sonlandırdılar. Gerçekten memnun olduklarını belirttiler. Andy amca elini kalbine koyup "Love And Respect" dedi. Yeni dönem trip mutsuz gruplar gibi popolarını çevirip gitmediler (yani ufak bir gönderme). Ne varsa eskilerde var dedim tekrar. Size tavsiyem eğer tekrar gelirlerse kaçırmayın derim. Umarım tekrar gelirler..
