Bir Santana klasiği olarak belleklerimize yerleşmiştir "Black Magic Woman". Altı çelik telin ardında başlar tutukluluk haliniz. Mahveder sizi, kor bir kenara. Fakat çok az kişi bilir 1970 Kasımında piyasaya çıkıp 1971 başında Billboard listelerini alt üst eden bu parçanın asıl sahibinin Fleetwood Macin kurucusu Peter Green olduğunu.
Eric Clapton çekip Yunanistana gittiğinde "John Mayalls Bluesbreakers" panik halinde yerine adam aramaktadır ve karşılarında "napacaksınız Claptonu, ben ondan çok daha iyiyim" diyen Peter Green durmaktadır. Mayall hayranları bu durumu protesto ederken, Green inanılmaz "Supernatural"ı patlatır. Santananın "Smooth"unun bulunduğu Grammy ödüllü "Supernatural" albümü yıllar sonra eski bir hesabı ödemektedir.
Artık Green fırtınası esmektedir. Nefesler tutulmuş; garip akorlar, benzersiz melankolik yolculuklar birbirini izlemektedir. Ünü İngiltere sınırlarını aşarken Fleetwood Mac kurulur ve önce "Albatross" ardından da, listeleri kasıp kavuran "Black Magic Woman" gelir. Ardından gelen "Need Your Love So Bad" insana gerçekten aşkı feci şekilde hissettirir. Tüm bir kuşak aşıktır, hem de çok kötü bir şekilde. Geceler başladığında, sımsıkı sarılacak kollara; ışıklar kapandığında, yumuşacık bir sese ihtiyaç vardır. Green, artık başka bir boyuta, apayrı bir dünyaya taşınmış, grubun bütün kazancını yoksullara dağıtmaktadır.
Yeni adresine; bu, paraların saçılması durumunu içine sindiremeyen Mick Fleetwood bile ulaşamamaktadır. Ve kopar gruptan. Fazla yetenek, fazla zeka ve fazla LSD kurbanı olarak. Fleetwood Macin yolunu "Rumours" albümü beklemektedir. Bir rivayete göre; bir konserin ortasında sahneyi terkeder ve bir daha kendisinden haber alınamaz. Kapının dışında; paha biçilmez 1959 yapımı "Gibson- Les Paul" gitarını oracıktaki dilenciye verir. Onlarca yıl sonra tekrar bulunduğunda inanılmaz uzunluktaki tırnaklarıyla sefil bir vaziyettedir. Tırnaklarının durumunu "bir daha gitar çalamamak için" diye izah eder.
Benim yıllarca gerçek sandığım bu rivayet kısmen yanlıştır. Çünkü o gitarı bir dilenci değil bir başka blues virtüozu devralmıştır; Gary Moore. Gary Moore "bu gitarı almam imkansız" dediğinde, "kendi gitarını sat, eline geçeni ver yeter" olmuştur yanıtı. "Still Got The Blues" işte bu efsanenin, efsane gitarıyla doğmuştur. Gary Moore da Nisan 1995 de öyle bir albüm yapmıştır ki; hem Greene, hem düş hekimi Yalçın Ergire borcunu, gecelik yüzde 1700 faizle ödemiştir: "Blues For Greeny".
Ne yalan söyleyeyim, bu yazıyı yazarken Mooredan "Need Your Love So Bad"i repeat modunda dinliyorum ve sanki bu yorum orijinalinden bile daha güzel geliyor bana. (sigaradan nefret eden bana sigara içirtip, gelen telefonlara "evet, çabuk söyle.." dedirtecek kadar)
Peter Green şimdi annesiyle Londrada oturmaktadır. Aynı Pink Floydun kurucusu Syd Barrettin hiç insanların içine çıkmadan annesiyle oturduğu gibi. Uğruna "Wish You Were Here" yazılan, şizofreninin Pink Floyddan alıp koparttığı Syd Barrett gibi. Bir farkla; Syd Barrette artık ulaşılamazken, "Is There Anybody Out There?" sorusu, iki akorlu bir senfoni gibi gökyüzüne karışırken, "The Lunatic" hasarlı beyniyle artık kapıyı kilitlemiş, anahtarı fırlatıp atmış, Ayın karanlık yüzüne de sonsuza dek yerleşmişken; Peter Green tünelde kaybolmamıştır.
1998 de New York - Waldorf Astoriada Carlos Santana ile birlikte aşağıdaki lirikleri haykırmışlardır; karşılarında büyülenmiş duran topluluğa:
"I got a Black Magic Woman.
I got a Black Magic Woman.
Yes, I got a Black Magic Woman,
She's got me so blind I can't see;
But she's a Black Magic Woman and
she's trying to make a devil out of me..."
Bekçinin notu
- Yalçın Ergir'e ruhu ve paylaşımcılığı için yeniden teşekkür ediyoruz. Artık GRJ'a üye olmasını ve kendi rumuzuyla yazılarını yazmasını da özlemle bekliyoruz.
