In The Name Of U2

Beklenen U2 konseri sonrasında, yaşamı boyunca U2'yu takip etmiş bir GaRaJ'cının paylaşımları

...içeri girdik, sahneye saygı duruşunda bulunduk.. Haşmetinden korktuk, bizi bekleyen için heyecanlandık...

1992 - 2009

Sene 1992.. çok aşığım.. ne yapacağımı bilemiyorum.. elim ayağım birbirine karışmış.. daha da çok küçük sayılırım.. işte o anda imdadıma yetişiyor: love is blindness.. aşık olmayı öğreniyorum.. etrafıma geceyi sarsa keşke diyorum, daha da kör olsam, yok olsam, derinlere gitsem.. dali'yi gördüğümü zannetsem bir süpermarkette..



Sene 1996.. yine aşığım.. daha temkinliyim.. "the first time" ninni gibi sakinleştiriyor ilklerin fırtınalarını.. o zamanlar 7 eleven'lar hala açık İstanbul'da.. stay -faraway, so close- diyorum her gördüğümde onları, korkuyorum uzaklıklardan çok yakınlıklardan… bazı günler diğerlerinden daha iyi oluyor -some days are better than others-, rahatlıyorum.. inişler çıkışlar, yörüngede dönüp duruyorum.. mor ötesiyim daha o zamanlar.. -light my way-



Sene 2001.. aşk mı? emin değilim.. tutku mu? zannetmem.. alışkanlıklar diyelim.. "all that you can’t leave behind".. bazı şeyleri bırakamıyorum.. elimde yine şarkılar, notalar, sözler.. gökyüzündeki uçurtmaları izliyorum -kite-, kendimi anlara sıkıştırmadan akışa bırakıyorum.. evet bal rengidir gözlerim benim -wild honey-.. dünyaya bakıyorum onlarla.. dünyanın sonunu bekliyorum.. -until the end of the world-



Sene 2004.. bir kadın ve bir erkek.. bir adım daha yakınlaşıp kendi başlarına kalmamaya karar veriyorlar.. -sometimes you can't make it on your own-



Sene 2009.. oğluma müzik cd’si bakarken gözüme ilişiyor "u2 for babies".. ve 1 yaşındaki güzelim with or without you'da gülümsüyor bana..

Ve konser...

Ve beklenen gün geldi, 6 eylül öğleden sonra gri gökyüzülü bir İstanbul gününde düştük yollara.. Karnımdaki kelebekler uçtu uçacak, tüm gün şarkıları saat saat geriye sayarak sevgiliyle buluşma heyecanı içinde kapının önündeki yerimizi aldık.. Şehr-i istanbul'un da güzel bir günüydü hani, yağmur beklediğimiz, güzel bir rüzgarın bizleri yokladığı, keyifli bir Pazartesi..




İçeri girdik, sahneye saygı duruşunda bulunduk.. Haşmetinden korktuk, bizi bekleyen için heyecanlandık. Ve her önemli konserin vazgeçilmezi yağmur rol çaldı bizlerden.. keyif kattı, bir güzel arındık..



Ve Snow Patrol. Bilenler bildi. Eğlenceli, keyifli adamlar bunlar.. Chasing Cars da ancak o kadar güzel bir performansla söylenebilirdi. Kırmızı-beyaz gömlek-kravat kombinasyonunu takdir ederek “U2 & Crew loves Snow Patrol” diyerek uğurladık kendilerini..



Sonra.. david bowie’nin harika sesi duyuldu.. “Ground control to Major Tom..” 4 tane harika adam bu harika ses eşliğinde yürüyerek geldiler.. Büyülendik mi o girişten? Evet.. Aglayanlarimiz oldu. Cennetten bir an'di, kafamiza kazindi..



Setlist'in uzerinden tek tek gecmeyecegim.. Where the streets have no name ve ultraviolet performanslari superdi. 'In the name of loooove' diye bagiran kimine gore 40.000 kimine gore 70.000 kisi. Her sey ask adina, ask icin..



Politikacilardan bahsedildigi anda kopruye gecis yapilmasi, yillardir calinmayan Mothers of the Disappeared'in 15 sene once kaybolan kisiye ithaf edilmesi, belki yeterince arastirma yapilmadigindan oradaki populasyona ters dusen isimler telaffuz edildiginde gelen yuhalanmalar, ve Zulfu ve 'yigidim aslanim burda yatiyor'.. Gozumuzden gonlumuzden film seridi gibi gecen Turkiye..



En klişe tabiriyle bu konser anlatilmaz yasanirdi.. En sofistike tabiriyle 'askin oldugu yerde er ya da gec ayrilik vardir'. Bir daha bulusmamiz bu kadar uzun surmeyecek sanirim.. Hoscakal sevgili..



'To touch is to heal / to hurt is to steal / if you want to touch the sky / better know how to kneel / on your knees boy'