Uykunun ortasında uyanıverirsin. Bir şeyler seni çağırıyordur. Nasıl olduğunu hiç anlamazsın. Çok kuvvetli bir hisle doğruluverirsin yatakta. Gecenin bir yarısında telefonundaki mesajlara bakarsın. Aslında bildiğin, “unutmamalıyım” dediğin bir şeyi kaçırmak üzere olduğunu fark edersin. Gider televizyonu açarsın. Gecenin sessizliğinde bir kez daha müziğin ne kadar “büyük” bir şey olduğunu düşünürsün.
Ve o zaman anlarsın: bir müzisyenin “The Boss” ünvanını hak etmek için nasıl olması gerektiğini.
Görürsün: Bir efsane öldüğünde yerini ancak başka bir efsane doldurmaya çalışabilir.
Gülümsersin: Herkesin “kendisi” olmayı koruyarak da harika bir ikili olabileceğine.
İnanırsın: O harika adamın neredeyse kendisiyle yaşıt bir şarkıyı söylemek için yaratıldığına.
Not: Bu satırlar 12.12.12 tarihinde düzenlenen Sandy Relief konserini izlerken yazılmıştır.
Buyrun, sırasıyla:
Bruce Springsteen & Jon Bon Jovi – Born to Run
Paul McCartney & Nirvana – Cut Me Some Slack:
Chris Martin & Michael Stipe – Losing My Religion:
Roger Waters & Eddie Vedder – Comfortably Numb:
Paylaşalım bunu:
