untulması imkansız bir geceydi o gün saklıkentte yaşadıklarım. eve gidiyorum kendimden geçmiş. cd çalarımda yine o çalıyor. gitarım bana bakıyor hadi bir daha çal "one last goodbye". aynı anda hem nefret etmek hem tutkuyla bağlanmak. içimdeki anathema sevgisi bu şu anda. değişim kaçınılmaz fakat bir eternity bir silent enigma daha... neyse...
arkadaşlar bi röportajlarında konserlerinde artık eski albümlerinden çalmayacaklarını söylemişler. yani bu sondu bi anlamda "dying wish". psychodelic rock grubu olarak devam edeceklerini söylüyorlar. ben buna isyan ediyorum...