Cumartesi çalışıyodum ve bütün gün aklım konserde ve tabii ki de Pink Floyd'daydı. Eve 19.00'da girdim,yemek bile yemeden televizyonun başına oturdum ve deli gibi Pink Floyd'u bekledim. O kadar ki; bütün gece çişe bile gitmedim ya kaçırırsam pink Floyd'u diye. Ntv'nin ''Sırada Sting,Maroon5,Def Leppard,Sting,Pink Floyd (aklıma gelenler bunlar) yazısından sonra televizyonun dibine bi sandayle çektim. (o zaman popomun sırılsıklam olduğunu farkettim.Oturmaktan inanılmaz terlemiş..:p) Ve sahneye çıktıklarında hele bir de Breathe'le girdiklerinde tüylerim diken diken oldu ve gözlerim doldu. Belki bi daha onları böyle birarada göremeyeceğiz,o yüzden televizyondan da olsa onları son birkez birarada gördüğüm(üz) için çok ama çok şanslıyız. Artık gözüm açık gitmem öbür dünyaya... Eğer Nick Mason hala gözlerini kapatabiliyorsa, Roger Waters hala kendinden geçebiliyosa,David Gilmour hala solo atarken yüzünü şekilden şekilden sokabiliyosa, Richard Wright eşşiz melodilerini tüm soğukkanlılığıyla verebiliyosa, kısacası herpsi hala hissedebiliyosa işte gerçek ruh budur. İşte PİNK FLOYD RUHU BUDUR!!!Vee ben onları seyrettikten gözümden akan yaşlarla mutlu olabiliyosam işte PPİNK FLOYD ANLAYIŞI DA BUDUR!!! Günün birinde çocuğum hatta torunum olursa Pink Floyd'un ne demek olduğunu kesinlikle çok iyi öğrenecekler. Gerçek Floyd'cular; aynı duyguları paylaştığımızı biliyorum. Hepinize selamlar..Hoşçakalın...
