Robert Trujillo'yu ilk St. Anger klibinde görmüştüm, açıkçası şarkıdan da klipten de tiksinmiştim herkes de olduğu gibi bende de hayal kırıklığı yarattı (kaldı ki metallica fanı falan değilimdir, ama şu ana kadar yaptıkları işlere saygım sonsuzdur..) , "N'olmuş lan bunlara, amele n*metalciler gibi müzik(?)+hareketler falan yapıyolar??" demiştim. Resmen kendilerini taklit edenleri taklit ediyorlardı, şaşırdım.. İlk bakışta basscının yüzünden mi grup böyle saçma sapa bi müzik yapma düşüncesine girdi dedirtse de (yeni çocuk hesabı), Metallica'nın (ilham kaynağı olmuş olabilse bile) sounda yeni çocuğun karar veremeyeceğini, zamanın müziğine göre rotalarını çevirmeye çalıştıklarını insan rahatlıkla görüyor, kaldı ki Ozzy'nin Budokan konserini izlerken(tabi ki de video :P) "Ana!! bu metallicadaki maymun değil mi", "ula adama o kadar laf ettik hiç defena çalmıyomuş, hatta zakk'le gayet de uyumlu duruyolar.." dedirtti..
Yani anlayacağımız şu ki Metallica aslında bizim sandığımz gibi bi güç kaybı içinde sayılmaz pek sadece hayran kitlelerini değiştirdiler, daha açık söylemek gerekirse artk Trash'ci çocukların değil Linklist Park[Data Structures gibi oldu]'cı çocukların kahramanı oldular çünkü onlar da L.P'ın idolü bir yerde, sert çocuk imajını da biraz değiştirip serseri çocuk oldular şort giydiler, bere taktılar...
