hayat denen sonsuzluğun karsında bir çocuğum düşe kalka büyürken kalmayız bir çoğumuz..
bu hayat böylemi olur düşen hep yerdemi kalır gün gelir belin doğrulur kim ne olucak bellimi olur oy..
hayat hiçte adil değil gerçektende kimin ne olcağı belli olmuyo daha dün gördüğün elini tuttuğun yuzune baktığın insanın birdaha sana karsılık veremeyeceğini duymak daha kötü ölmek ölünün arkasında kalmaktan daha kolay.. artık daha kısa cümleler kuruyorum hayata dair..
" kazım " ölür bir nehir akıp gider...
unutmadık seni kazım abi içtenlikle söylüyorum bunu duymayacağını bildiğim halde içtenlikle söylüyorum bunu kazım abi....
