akan sular duruyor doğal olarak. bir çırpıda isimler dökülüyor ağzımdan. bb king, john lee hooker, t-bone walker, stevie ray vaughan, jimi hendrix, robert johnson, muddy waters, albert king, eric clapton, buddy guy... ve daha niceleri. bu insanlar duygularını; gitarlarıyla sesleriyle anlattılar bize. çoğu öldü. kalanlar da 55 yaşın üstünde ama bize bıraktıkları şarkılar yüzyıllar boyu insanlığın beyninden silinmeyecek.
bir insan düşünün elinde gitarı; loş sahne ışıkları üzerine vurmuş; solo atıyor bir yandan da ağlıyor(bb king) bu ruh halini açıklamaya çalışmak en azından beni aşar. dinlemek, hüzünlenmek, coşmak...